1. Zomaar een hoestje…

Woensdag 28 november 15u.

‘We zullen even een röntgenfoto van je longen laten maken om zeker alles uit te sluiten’, zei de huisarts, ‘Want er zijn verder geen alarmbellen die rinkelen…’. Ik was daar omdat ik al een week een hoestje had met af en toe een heel klein beetje bloed.

Donderdag 29 november 9.05u.

Ik bel enthousiast mijn vrouw en vertel dat het maken van de foto zo snel is gegaan dat ik niet eens parkeerkosten had! Goeie moed, niks aan de hand.

Donderdag 29 november 14u.

Ik sta net mijn apparatuur uit te laden voor de laatste 2 interviews van die dag, toen de telefoon ging: De huisarts. Mooi dacht ik, dat is snel…

Donderdag 29 november 14.04.

Mijn wereld staat even stil.. of niet? Droom ik? Klopt dit? Is het… Ik durf het woord eigenlijk niet te benoemen… een verdikking wat betekent dat? Weet je het zeker? Wat moet ik nu doen? Ik probeer mezelf te herpakken en ga verdoofd terug aan het werk. 2 interviews wachten…

De huisarts vertelde dat er een verdikking is gevonden in mijn linkerlong en dat moet worden onderzocht. Omdat het bijna weekend is en omdat ik vrijdag ochtend nog geen telefoontje van het ziekenhuis heb gehad om een afspraak te plannen ben ik zelf gaan bellen met de afdeling longpoli. Daar was ik niet bekend met mijn zorgdossier nummer, ik moest me melden bij de afdeling oncologie! Fuck, hoezo oncologie!!!!!

Het eerste helse weekend brak aan. Zo’n beetje het hele emotionele spectrum gaat van links naar rechts en terug in zo’n weekend waarin je alleen maar kunt wachten in een wereld die gewoon doordraait terwijl de onze stil staat! Niet vooruit durven kijken, niet te ver.. Phil Collins gaat op tournee volgend jaar, leuk.. zullen we daar naar toe gaan? De titel van de tournee doet ons verstijven… ‘Not dead yet!’.

Maandag 3 december 15.10 route 88

Ik moet voor mij werk regelmatig naar plaatsen waarvoor ik gespannen kan zijn. Vandaag is echt van een hele andere orde. Ik ben gespannen, nerveus, loop te ijsberen totdat we gaan. Als we bij het ziekenhuis aankomen dan is het buiten kermis in de hel. De zon schijnt, er zijn zwarte wolken en het regent.. Geen goed teken!

Miriam en ik lopen schoorvoetend een uitpuilende poli binnen, zo ongelooflijk druk. Ik ben in ieder geval dus niet de enige. Het lijkt alsof iedereen ons aankijkt… Ben ik besmet, kun je zien dat ik kanker heb?

Een uiterst aardige dokter komt ons halen. Er volgt een erg prettig gesprek. We gaan je-en en jouwen. Hij vertelt ons dat hij eerlijk zal zijn, en niet om de hete brei zal draaien, dat verwacht hij van ons ook. Eerlijkheid en transparantie zijn erg belangrijk.

‘Normaal zou ik zonder bril kunnen zien of het mis is of niet, in jouw geval, Twan, kan ik dat niet zeggen. Het kan een drogbeeld zijn of toch een tumor we moeten dat gaan onderzoeken. En als het een tumor is dan is het kwaadaardig. Je longen zijn schoon, ooit gerookt?’. Ja ik heb wel een aantal jaren gerookt zeg ik maar ook al meer dan 12 jaar geleden gestopt.

Op de een of andere manier voel ik me in goede handen en loop ik bijna huppelend naar buiten. Het kan dus ook zijn dat het gewoon een foute foto is!!

Deze week worden er meteen 3 onderzoeken gepland: Pet en CT scan en een bronchoscopie tussen het Sinterklaasfeest door. Want dat gaat natuurlijk ook gewoon door en de kinderen hebben daar heel erg naar uit gekeken.