4. Het aanvalsplan
Donderdag 20 december 16.30u route 88
Het is de (op één na) kortste dag van het jaar, morgen gaan de dagen lengen, komt er weer meer licht. Ik ben Vissen van sterrenbeeld en ik heb zonlicht en directe zonnewarmte nodig. Daarom is 21 december al jaren mijn meest favoriete dag van het jaar. Dit kan geen toeval zijn. Het geeft me een heel krachtig gevoel dat we juist nu een positieve en goeie kant op gaan!
‘Kom jij er ook even bij zitten’, vraagt de oncoloog aan de verpleegkundig specialist terwijl we onderweg zijn naar de spreekkamer. Die kamer die we vorige week verlieten met het vonnis op zak. Ik zie dat beeld nog voor me, dat we naar binnen gingen en de foto’s op het scherm zagen. Dat zal ik nooit meer vergeten. Maar nu gaan we gaan opschalen, hulptroepen inschakelen en het aanvalsplan bespreken.
We gaan ten strijde!
‘Dus je hoofd is schoon, en de linker bijnier is lang niet zo actief en die strepen we dus ook weg. Dat zijn dus 2 zorgen minder. De zorgen zijn niet bepaald gering, maar het is wel zo dat chemo in combinatie met bestraling goed mogelijk is.’ Ik heb pech dat er 1 van de uitzaaiingen ver weg ligt, alsof kanker hebben op zich al niet genoeg is. Dat maakt het behandelen lastiger. Daar blijft hij maar op hameren. Aan de andere kant, maar dat is een aanname, is dat wel juist de klier die ervoor is gaan zorgen dat ik ben gaan hoesten. De klier ligt dicht tegen een zenuw en de slokdarm aan waardoor er een hoestprikkel ontstaat. En die heeft me juist naar de huisarts gebracht. Dus ipv een klier zou het wel eens mijn reddende engel kunnen zijn. Ik had nog maanden rustig kunnen leven zonder ook maar iets te merken van enige muiterij in mijn lijf.
‘We gaan voor een gecombineerde behandeling, chemo en bestraling, volle sjas er tegenaan. Jij moet dat aankunnen met je mindset en goeie conditie. De kans op genezing is niet nihil maar wel klein. Het wordt pittig, maar een dubbele behandeling is 1+1=2,5!’. Ik krijg er bijna zin in. Er wordt een vuurtje aangewakkerd in mijn hoofd, in dit geval een goedaardig vuurtje. Ik word nog strijdlustiger.
Oma heeft ondertussen samen met de kinderen haar best gedaan om hapjes te maken voor het kerstdiner op school aan het einde van de middag. Wij kunnen daar jammer genoeg niet bij zijn. Maar ik hoop een klein beetje dat we het staartje nog kunnen mee pakken. Gewoon omdat het ook fijn is om de kinderen te zien genieten en even wat gezelligheid te voelen.
Het gesprek duurt bijna 40 minuten. Veel informatie en een prettig gesprek. Maar in iedere vraag die we stellen schuilt de subvraag: Word ik beter en zal ik het overleven. De facts zijn hard. Van de 12000 nieuwe longkanker gevallen per jaar is na 5 jaar nog 15% in leven. Maarja aan de andere kant, ook die 15% moet gehaald worden dus dan zal ik die mee gaan vullen!
Ik heb een Plaveiselcelcarcinoom. Plaveiselcarcinoom ontstaat uit de cellen die binnenzijde van de grote luchtwegen bekleden. Ongeveer 30% van de longkankers is een plaveiselcarcinoom. Dit type komt vooral voor bij (ex-)rokers. Mijn genetische gevoeligheid heeft er dus samen met het roken voor gezorgd dat we in deze nachtmerrie terecht zijn gekomen.
Ik heb goeie parameters. Ik ben fit, sterk en in een goeie conditie én, zo zegt de oncoloog die een jaar ouder is dan ik, ik ben nog jong! Dat je het weet!
De rest van het gesprek voeren we met de verpleegkundig specialist. Ze is de olie in het hele traject en gaat ervoor zorgen dat alles vlekkeloos verloopt. Laten we ook hopen dat het vlekkeloos wordt! Ik was onder de indruk van de snelheid en gedrevenheid waarmee de planning tot stand komt. Het is dat kerst er tussen zit maar anders had ik mijn tandenborstel maar beter bij kunnen hebben.
Op de derde kerstdag, 27 december start de eerste chemo kuur van 3 dagen.
Dag 1 is 8 uur aan het infuus, dag 2 en 3 maar 1,5 uur. Het hele plan duurt ongeveer 3 maanden, 3x een chemokuur en daar tussendoor 33x dagen bestraling. En laat het einde van de behandeling nou precies het begin van de lente zijn! Het zal toch niet waar zijn??
Snel nog even naar de kerstviering van de kinderen. Ik hoop dat ze het leuk hebben!
Jeetje Twan, wat kan jij dit akelige proces mooi verwoorden. Het geeft me kippenvel en de tranen in mijn ogen. Ik ken je nog als die vriendelijke jongen die bij mij op de MAVO in de klas zat. We zijn potdikke even jong ( om even met jouw woorden te spreken.) Wat is het toch ook een schijtziekte. Ik bid elke dag voor je en zend je licht en positiviteit. Het kan toh niet anders als dat jij beter wordt? Als het aan jou ligt en aan al die lieve mensen om je heen diejou ook het allerbeste toewensen dan zou dat gewoon zo moeten zijn. Sommige dingen zou je af willen dwingen, of er een toverstokje voor willen hebben. Hel veel sterkte voor jou en je dierbaren. Ik blijf je volgen en van afstand steunen.
Hoi Twan,
Bedankt voor je blog. Ik zie je maar af en toe en spreek je nog minder.
Maar ik zie je altijd met een lach of een positief gesprekje.
Een betere instelling dan die van jou kan je in deze situatie niet hebben volgens mij.
Mijn vader had vergelijkbaar probleem 14 jaar geleden en die plukt nu nog elke morgen weer een dagje mee.
Dus, ga er voor! Blijf erin geloven.
En als ‘t nodig is staat mijn deur altijd voor je open.
Groet
Jos
Wat dapper en mooi van je om je verhaal op deze manier van je af te schrijven en met de wereld te delen! Ik moet ontzettend veel aan jou, Mir en de kids denken. Daar heb je natuurlijk niks aan, maar jij moet gewoon bij die 15% horen!! Hou je taai 😘
Hoi Twan,
Ik schrik me rot man! geen idee van wat je overkomen is! Prachtig opgeschreven maar wat een verhaal…
Ik ken je als een super positief ingesteld mens en ga met je mee hopen en duimen dat je er samen met Mirjam en de kids goed uit gaat komen. Op naar die 15%!!
succes en sterkte in dit proces, grt Rik
Dag Twan,
Heel veel kracht.In gedachten ben ik bij jullie. Wat zou je vader trots op Je zijn geweest, op jouw manier van schrijven, knap gedaan.
Ik wens jou Mirjam Eliza en koen het alle alle beste.
Liefs,
T.mia
Dat het maar snel weer lente mag zijn kerel. Veel liefs uit Bemmel.
Hallo Twan,
Ik hoorde van mijn man Remko (Koeneman) over jou blog.
Wat een super heftig verhaal en zo beeldend geschreven. Alsof ik een boek aan het lezen ben. Maar het leest toch altijd net iets emotioneler wanneer je weet dat het een autobiografie is en je de persoon kent als de broer van.. (Maja is mijn oud collega)
Je staat pas aan de start van een lang traject en ik heb zoveel bewondering voor je positiviteit en doorzettingsvermogen. Hou dit vol, het gaat je nog ver brengen.
Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte de komende tijd.
Twan ,sterk ben jij. Dat jij dit deelt ,en de mensen in jullie buurt dit mee laat maken. De tranen rollen over mijn wangen. Diepe buiging .Dat jij de mensen nog meer laat beseffen ,dat wij met alles gelukkig kennen zijn.Succes.