5. Een paar dagen pauze

Vrijdag 21 december t/m dinsdag 26 december

Even wat rust…. We willen heel even uit die razende achtbaan stappen en verwerken wat er de laatste 3,5 weken is gebeurd. 3,5 week? Het lijkt wel of het al maanden duurt. Na een aantal weken van erg slecht slapen zijn Mir en ik moe.

We hadden, lang voordat ik ziek werd verklaard, al een week vrij gepland tussen kerst en oud en nieuw. Met het behandelplan op zak en de kerstdagen voor de deur beginnen we daar toch maar aan. Het idee dat ik derde kerstdag start met de eerste chemokuur is een ‘prettig’ vooruitzicht. Net als een splinter in je zwerende vinger moet die tumor er zo snel mogelijk uit, die hoort daar niet thuis! De oncoloog gaf me het advies vooral veel te eten en drinken omdat ik de kilo’s goed kan gebruiken. Kanker en Kerst een goeie combinatie!

Eén van de eerste vragen die de huisarts me stelde voordat de röntgen foto werd gemaakt (eind november) was of ik veel ben afgevallen. Ik ben afgevallen, maar dat was ook de bedoeling. Met een personal trainer ben ik voor de zomervakantie met een trainingstraject begonnen. Ik was gemotiveerd en voelde me sterk. Na de vakantie heb ik snel mijn ‘hobby’ weer opgepakt om mijn streefgewicht te halen. Ik was er trots op dat dat eigenlijk heel goed ging. Ik trainde hard en het leek nu eindelijk te gaan lukken. Het ging snel en ik moest al snel een extra gaatje in mijn riem stansen. Dat ik een handje werd geholpen wist ik toen nog niet.

Sinds mijn droom een nachtmerrie is geworden durf ik niet meer te sporten. Het zit tussen mijn oren, dat weet ik, maar ik ben bang om te sporten. Misschien omdat het iets kapot maakt? Of juist iets in gang zet? Misschien word ik benauwd, ga ik meer hoesten en komt er weer bloed mee. Mijn lichaam heeft me lelijk in de steek gelaten, het vertrouwen is weg. Wandelen doe ik veel, alleen of met een maatje. Als ik alleen ga wandelen is dat eigenlijk gelijk aan sporten, 6km per uur. Ik zoek toch dat randje op van hoe ver kan ik gaan en tot mijn prettige verbazing blijkt iedere keer dat ik sterk ben, in hoofd en lijf. Zie je wel, ik kan het!! Ik heb nog niks ingeleverd ondanks de tumoren in mijn lijf.

De kerstdagen

De kerstdagen zijn niet mijn favoriete dagen van het jaar. Verplicht gezellig samen eten en drinken doe ik liever als mij dat uitkomt. Na de diagnose werd mij al heel snel duidelijk dat ik, best oppervlakkig en niet in het nu, maar al een paar stappen vooruit leefde. De betrekkelijkheid van het leven wordt in één keer zichtbaar als je gevaarlijk ziek blijkt te zijn. Het leek me dan ook een mooi idee om op eerste kerstdag met mijn hele (schoon)familie gewoon gezellig even bij elkaar te zitten en een stukje te wandelen. Heel simpel genieten van dat wat belangrijk is. Nu kan het nog, volgend jaar is nog niks zeker.

‘Papa, de kerststal is open’, zei Koen, ‘ ik ga geld verzamelen voor je operatie zodat je beter kunt worden.’ Het houdt Koen goed bezig.

De tweede kerstdag brachten we een bezoek aan het Kerstwinter circus. Een stukje nostalgie, want met mijn ouders was dat vroeger hét kerstuitje en wij doen dat nu zelf voor de derde keer. De kids kijken er naar uit en zijn opgewonden, ondanks de spanning die over ons heen hangt. ‘Weet je nog toen die meneer van het touw viel, vorig jaar?’ vroeg Eliza.’Ik hoop dat die clown er weer is, want die was zo leuk.’ zei Koen. Meestal word ik er door zo’n clown uitgepikt om voor een uitverkochte zaal mezelf voor de gek te laten houden. Lekker een dagje ontspannen lachen en huiveren bij de spannende stunts, dacht ik… Dat viel tegen omdat mijn gedachten alweer een dag voor liepen. Het lukt niet om onbezonnen te genieten. Iedere gedachte wordt afgestraft door dat zeurende stemmetje: ‘Ik heb kanker, ik ben ziek. Het kan ook fout aflopen. Hoe zou het aflopen, zal ik het overleven. Je bent geen uitzondering. Wanneer komt de volgende klap?’ Een beetje onrustig op mijn stoel heb ik de show uitgekeken. De kinderen hebben gelukkig genoten. Publieksparticipatie was niet aan mij besteed deze keer. Ik zorgde ervoor dat ik onzichtbaar was. Ook het Pannenkoekenrestaurant was geen succes, het bier smaakte niet en de pannenkoek is de hele avond blijven klieren.

Redelijk goed begonnen aan het weekend voor de Kerst voelde ik me gaandeweg toch meer en meer in een trechter gezogen richting donderdag 27 december. Ik heb me best stoer voor gedaan maar de spanning voor de eerste chemo kuur, de start van mijn behandeling, stijgt. Nu voel ik me even iets minder sterk, en ben snel geïrriteerd. Ik zie er ineens tegenop, op tegen het onbekende en de zwarte waas die over het woord chemo ligt. Toch ben ik ook erg gefocused en geconcentreerd!

Miriam en ik zijn verbijsterd over alle mooie, hele lieve en zeer ontroerende reacties die we hebben gekregen via alle mogelijke wegen. En ik heb begrepen dat de aandelen Bolsius zijn gestegen. Echt heel erg veel kaarten en via sociale media en deze blog ontzettend veel reacties. En heel erg veel telefoontjes. Bijzonder veel dank daarvoor, dat doet ons erg goed! Het zou me niet verbazen als ik een tumor aan mijn oor ontwikkel met al dat gebel. Als ik serieus dacht met een klein zaaltje ergens achteraf weg te komen als het onverhoopt misgaat, dan denk ik nu dat theater de Kattendans ook te klein zal zijn en op zijn minst stoelen moet gaan bijzetten. Maar goed, stap voor stap en niemand weet welke afslagen er nog volgen. Nu eerste de chemo!