18 Het is klaar, ik ga ermee stoppen…
16 november 2019 t/m 5 juni 2020
Ik heb het even een half jaar aangekeken…
Het is erg lang stil geweest, sorry… Ik was er klaar mee, ik wilde niet meer schrijven. Ik wilde er niet meer mee bezig zijn. Ik had genoeg aan mezelf, ik probeerde afstand te kweken tussen mij en de kanker, tussen mij en het jaar ervoor. Ik ben nog nooit zo vaak en zoveel aan het woord geweest als het afgelopen anderhalf jaar. Daarvoor was ik vaak al aanwezig en vond ik van alles wat, of het nou was om mijn mening duidelijk te ventileren of gewoon om te ouwehoeren. Maar in het afgelopen anderhalf jaar zijn alle records verpulverd.
Tientallen keren heb ik, de laatste maanden, een begin geschreven voor een nieuwe blog in mijn hoofd terwijl ik onder de douche stond, aan het stofzuigen was, op de wc zat of waar dan ook. En heel vaak had ik een mooi begin, echt vaak. Romantisch, poëtisch, duidend of spannend. Maar als ik mezelf ertoe probeerde te zetten om te gaan schrijven dan verliet spontaan alle energie mijn hoofd en lijf en was ik al die prachtige volzinnen die in mijn hoofd zaten spontaan kwijt.
‘… máár, de kans op nog meer uitzaaiingen is erg groot.’ Dat stond halverwege vorig jaar in de patiëntenbrief nadat er een nieuwe tumor was ontdekt, dat is gezegd door de arts in Maastricht en dat bevestigt mijn arts. Maar vooral zit het in mijn hoofd. Iedere ochtend als ik op sta, iedere keer als ik iets voel in mijn lijf of iedere andere keer dat ik word geconfronteerd met die klote kanker.. of niet eens persé met mijn eigen kanker maar met kanker in het algemeen. Het gaat goed, máár… Dat ene woordje heeft zo ongelooflijk veel impact op alles… Het was heel helder, duidelijk, oprecht en volgens de afspraak; we zouden eerlijk zijn naar elkaar, duidelijk en eerlijk, alle vragen en eerlijke antwoorden, máár…
De laatste maanden ben ik een stuk emotioneler geworden dan daarvoor . Ik vind het moeilijker om over mijn ziekte en de gevolgen daarvan te praten zonder een brok in mijn keel te krijgen. Ook het terug lezen van mijn eigen blog lukt niet met droge ogen. Dagelijks ben ik druk bezig om mijn diabetes in de gaten te houden en met veel vloeken en tieren vaak aan het bijsturen. Moe, ik ben ook moe… Vol energie maar ook moe. Maar daar heb ik geen tijd voor, ik moet door. Ik wil en ik moet aan de slag… Niet meer hollen maar ook zeker niet stilstaan.
De afgelopen 2 uitslagen zijn goed. We lijken, op dit moment, op de goede weg te zitten, máár… Er is nu een kwart van de kritieke eerste 2 jaar voorbij. Er kan dus nog heel veel gebeuren, máár… nu is het goed, genieten, leven en proberen verschillende draden weer op te pakken. Toen ik mijn arts, bij de laatste (schone) uitslag, vroeg hoe ik moest omgaan met kanker en Corona zei hij: “Hoezo, je hebt nu geen kanker”. Dat was het startschot voor een nieuw begin.
Ik ga ermee stoppen.
Toen ik dat dacht, moest ik aan Mark denken die een prachtige documentaire heeft gemaakt over zijn leven met prostaatkanker. Hij had deel 1 klaar (kijk hier deel 1) en is vol overtuiging aan deel 2 (kijk hier deel 2) begonnen, máár… nooit af kunnen maken. Ik zet er nu ook een punt achter máár… Stel je voor dat ik over een paar maanden weer begin met schrijven… voor mij geldt dat als ik start met deel 2, dat het niet goed is.
Ik wil iedereen heel erg bedanken, tot nu toe dan 😇, voor alle medeleven, brieven, kaarten (zowel papieren als toegangstickets), bloemen, berichten, ballonnen, appjes, sokken, snoep, soep, uitjes, etentjes, een heuse vliegreis, het lezen van mijn blog en alles wat ik vergeten ben. Het is oprecht heel erg gewaardeerd. En in het bijzonder wil ik iedereen bedanken dichtbij ons waar ik, Miriam en de kinderen enorm veel steun aan hebben. Mijn arts, waar ik een hele goeie klik mee heb, die mij met een enorme positieve winnaarsmentaliteit heeft getriggerd om niet bij de pakken te gaan neerzitten. ‘We gaan voor goud’, zei hij eens… En zo is het!! Mijn fietsmaten die me op sleeptouw nemen en ervoor zorgen dat ik niet te vér over mijn kunnen ga maar die me ook motiveren en enorm veel plezier geven. En ver boven iedereen uitstekend mijn nimmer aflatende vrouw Miriam en onze bovengemiddeld bijzondere leuke, lieve en sterke kinderen Eliza en Koen.
Dus ik hoop tot nooit, máár… Niemand weet hoe laat het is!
You did it Big Bro 👊
Kippenvel! Geniet van alles om je heen en de kleine dingen. Bedankt voor je mooie verhalen en tot kijk😉 groetjes Carolien
Lieve Twan,
Heerlijk dat het beter gaat en dat je kunt zeggen dat de kanker weg is!
Leven en genieten van jezelf, Miriam, Eliza en Koen en andere mensen om je heen die je dierbaar zijn!
Bedankt voor het delen van deze periode en veel geluk en wijsheid gewenst verder!
liefs, Minke
Niks als bewondering voor jullie.
Tranen zoeken hun eigen weg.
Lieve Twan,
Zoveel emotie, zoveel kracht,
Wat ben je een prachtmens.
Ik wens jou samen met Miriam Eliza en Koen een mooi leven zonder zorgen over kanker.
Want zo.n mooi mens in ons midden wil ik niet missen!
Knuffel en liefs,
T. Mia
Lieve Twan,
Zo sterk, zo’n vechtlust, zoveel power en ook zo emotioneel. Dat ben jij! Iemand waar ik ontzettend veel bewondering voor heb. JIJ hebt dit allemaal moeten doorstaan, JIJ bent gekomen waar je nu staat, JIJ vloekt om de hypo’s, JIJ pakt de draad weer voorzichtig op en JIJ hebt een fantastische vrouw en kinderen die er meer dan 100% voor je zijn! En JIJ mag ook trots zijn op jezelf!. Met alle tranen daarbij. En weet dat JIJ me altijd mag bellen als er vragen zijn over weer een hypo. Het is het moment waar we al lang naar uitgekeken hebben, koffie met suikervrij gebak!!! En als extra slagroom er bij. EEN KANJER BEN JIJ 😘
Fijne vent,
Ik gun jou zo de rust die je zoekt. Rust en het vertrouwen dat je leven mag, dat je leven echt doorgaat! Het is zo goed om te lezen dat je twee keer een goede uitslag hebt gehad. Ja, dat zijn geen garanties voor de toekomst, maar niemand heeft de garantie dat het morgen, volgende maand of volgend jaar nog steeds gaat zoals nu.
Lieve Twan, heb vertrouwen en geniet elke dag! X
Hi Twan,
Goede kop! Op de wc bedacht of onder de douche? Goed stuk ook. Je schrijft het zo voorstelbaar op. Al die emoties terwijl er nu relatief weinig aan de hand is. Schuldgevoel, afschuw, doorzetten, vermoeidheid en ook veel dankbaarheid. Dat laatste kun je alleen maar zo intens voelen als je ooit bang bent geweest het leven en alles wat daarbij hoort te verliezen. Dankbaarheid vind ik een cadeautje. Het maakt alles mooier. Ik heb je blogs altijd graag gelezen maar tot hier en een dikke punt erachter.
Dikke knuffel,
Femke
Lieve Twan,
ondanks dat t je niet lukte om te starten heb je toch weer een mooie blog neergezet met erg mooie gekozen liedjes!
Terugkijkend op een pittige tijd is er gelukkig weer een stip aan de horizon met de komende tijd toch ook soms nog hobbels v spanning voor de uitslagen vd scans maar nu vooral GENIETEN en DANKBAARHEID!! Bedankt voor de mooie blogs en veel kracht en liefde, ook voor Miriam natuurlijk en de kids!
Beste Twan,
Je kent mij niet, maar ik heb het gevoel dat ik jou ondertussen wel behoorlijk heb leren kennen. Hoe ik ooit bij je blog ben gekomen weet ik niet meer, maar ik heb vanaf het begin met je meegelezen en meegeleefd.
Elke keer als er een bericht van een nieuwe blog in mijn inbox verscheen was er opluchting: hij is er nog!
Tot deze keer. Na al die tijd zonder berichten heb je nu een angstaanjagende titel gekozen. Hoezo, het is klaar? Waarmee hou je op en waarom? Gelukkig werd ik misleid. Gelukkig ben je genezen en heb je een heel fijne reden om te stoppen met je blog.
Ik wil je allereerst feliciteren met je gezondheid, vervolgens bedanken voor je openheid inspiratie en tot slot de hoop uitspreken dat je inderdaad geen reden meer krijgt om opnieuw in de pen te klimmen.
Het ga je goed en hopelijk tot nooit meer ziens!
Groet,
Gerlon Roncken