18 Het is klaar, ik ga ermee stoppen…

16 november 2019 t/m 5 juni 2020

Ik heb het even een half jaar aangekeken…

Het is erg lang stil geweest, sorry… Ik was er klaar mee, ik wilde niet meer schrijven. Ik wilde er niet meer mee bezig zijn. Ik had genoeg aan mezelf, ik probeerde afstand te kweken tussen mij en de kanker, tussen mij en het jaar ervoor. Ik ben nog nooit zo vaak en zoveel aan het woord geweest als het afgelopen anderhalf jaar. Daarvoor was ik vaak al aanwezig en vond ik van alles wat, of het nou was om mijn mening duidelijk te ventileren of gewoon om te ouwehoeren. Maar in het afgelopen anderhalf jaar zijn alle records verpulverd.

Tientallen keren heb ik, de laatste maanden, een begin geschreven voor een nieuwe blog in mijn hoofd terwijl ik onder de douche stond, aan het stofzuigen was, op de wc zat of waar dan ook. En heel vaak had ik een mooi begin, echt vaak. Romantisch, poëtisch, duidend of spannend. Maar als ik mezelf ertoe probeerde te zetten om te gaan schrijven dan verliet spontaan alle energie mijn hoofd en lijf en was ik al die prachtige volzinnen die in mijn hoofd zaten spontaan kwijt.

‘… máár, de kans op nog meer uitzaaiingen is erg groot.’ Dat stond halverwege vorig jaar in de patiëntenbrief nadat er een nieuwe tumor was ontdekt, dat is gezegd door de arts in Maastricht en dat bevestigt mijn arts. Maar vooral zit het in mijn hoofd. Iedere ochtend als ik op sta, iedere keer als ik iets voel in mijn lijf of iedere andere keer dat ik word geconfronteerd met die klote kanker.. of niet eens persé met mijn eigen kanker maar met kanker in het algemeen. Het gaat goed, máár… Dat ene woordje heeft zo ongelooflijk veel impact op alles… Het was heel helder, duidelijk, oprecht en volgens de afspraak; we zouden eerlijk zijn naar elkaar, duidelijk en eerlijk, alle vragen en eerlijke antwoorden, máár…

De laatste maanden ben ik een stuk emotioneler geworden dan daarvoor . Ik vind het moeilijker om over mijn ziekte en de gevolgen daarvan te praten zonder een brok in mijn keel te krijgen. Ook het terug lezen van mijn eigen blog lukt niet met droge ogen. Dagelijks ben ik druk bezig om mijn diabetes in de gaten te houden en met veel vloeken en tieren vaak aan het bijsturen. Moe, ik ben ook moe… Vol energie maar ook moe. Maar daar heb ik geen tijd voor, ik moet door. Ik wil en ik moet aan de slag… Niet meer hollen maar ook zeker niet stilstaan.

De afgelopen 2 uitslagen zijn goed. We lijken, op dit moment, op de goede weg te zitten, máár… Er is nu een kwart van de kritieke eerste 2 jaar voorbij. Er kan dus nog heel veel gebeuren, máár… nu is het goed, genieten, leven en proberen verschillende draden weer op te pakken. Toen ik mijn arts, bij de laatste (schone) uitslag, vroeg hoe ik moest omgaan met kanker en Corona zei hij: “Hoezo, je hebt nu geen kanker”. Dat was het startschot voor een nieuw begin.

Ik ga ermee stoppen.

Toen ik dat dacht, moest ik aan Mark denken die een prachtige documentaire heeft gemaakt over zijn leven met prostaatkanker. Hij had deel 1 klaar (kijk hier deel 1) en is vol overtuiging aan deel 2 (kijk hier deel 2) begonnen, máár… nooit af kunnen maken. Ik zet er nu ook een punt achter máár… Stel je voor dat ik over een paar maanden weer begin met schrijven… voor mij geldt dat als ik start met deel 2, dat het niet goed is.

Ik wil iedereen heel erg bedanken, tot nu toe dan 😇, voor alle medeleven, brieven, kaarten (zowel papieren als toegangstickets), bloemen, berichten, ballonnen, appjes, sokken, snoep, soep, uitjes, etentjes, een heuse vliegreis, het lezen van mijn blog en alles wat ik vergeten ben. Het is oprecht heel erg gewaardeerd. En in het bijzonder wil ik iedereen bedanken dichtbij ons waar ik, Miriam en de kinderen enorm veel steun aan hebben. Mijn arts, waar ik een hele goeie klik mee heb, die mij met een enorme positieve winnaarsmentaliteit heeft getriggerd om niet bij de pakken te gaan neerzitten. ‘We gaan voor goud’, zei hij eens… En zo is het!! Mijn fietsmaten die me op sleeptouw nemen en ervoor zorgen dat ik niet te vér over mijn kunnen ga maar die me ook motiveren en enorm veel plezier geven. En ver boven iedereen uitstekend mijn nimmer aflatende vrouw Miriam en onze bovengemiddeld bijzondere leuke, lieve en sterke kinderen Eliza en Koen.

Dus ik hoop tot nooit, máár… Niemand weet hoe laat het is!