10. De lente, nieuw leven!

Maandag 18 maart 14u, route 88

Route 88, het klinkt bijna als een gave roadtrip, maar het was de opmaat naar de hel op 3 december 2018. Vandaag weer route 88, weer op maandag en weer om 15.10. Alleen is het nu het begin van deel 2 van de behandeling. De start van het 2de offensief. We laten de winter achter ons, de lente begint, nieuw leven! Eerst even bloedprikken.

Van uitrusten is het niet echt gekomen de laatste paar weken. De ‘behandelvakantie’ had ik me anders voorgesteld. Sowieso zorgde het losgelaten worden, nadat de chemo en bestraling klaar waren, voor een vreemde ervaring. Een soort vrije val in het luchtledige. Vreemd gevoel om je beide benen op de grond te krijgen na het intensieve ziekenhuis traject. We werden geleefd en nu moeten we weer zelfstandig ademhalen. En de kanker? Die ademt nog vrolijk mee.

Een stapje terug…

Sinds 13 februari, de start van de 3de chemokuur, heb ik me niet meer helemaal fit gevoeld. Ik was moe, lusteloos en de energie en positiviteit hadden al een voorschot op de vakantie genomen. In de week na de chemo vrijdags met carnaval heeft mijn broer me tegen middernacht naar de SEH gebracht, uit voorzorg een mijn toilettas meegenomen. Maar na een paar uur werd ik gelukkig ontslagen (ik heb het nooit ergens lang uitgehouden 🙂 ). Ik had een virus opgelopen en daardoor te hoge koorts. Een paar dagen later kon ik ook niet meer eten en drinken als gevolg van de bestraling. En het gevolg daarvan was dat ik 2 kilo verloor in amper een week én door een te kort aan vocht ook een vreselijke aanval van jicht te verduren kreeg. Om de klachten te verlichten werden er weer een paar doosjes extra medicijnen bijgehaald. Een beetje antibiotica, wat morfine achtige tabletjes en een prednison kuurtje. Heel vervelend dat dat juist in de carnavalsvakantie plaats vond maar de kinderen hebben gelukkig leuk kunnen logeren bij vriendjes!

Maandag 11 maart

Afgelopen zaterdag ben ik gestopt met alle medicijnen. Ik voelde energie stromen. Ik vond dat ik geen externe hulp meer nodig had. Het idee zorgde ervoor dat ik me nog beter ging voelen. Ik had maandag geen zin om naar de sportschool te gaan, wél de energie. Dus toch gegaan. Goeie keuze geweest. Maar ik kan dan wel tegen mezelf zeggen dat ik niet té hard van stapel hoef te lopen. In luisteren ben ik nooit echt goed geweest, laat staan naar mezelf.

Dinsdag 12 maart

Vandaag wordt er een CT-scan gemaakt. De scan is bedoeld om een beeld te krijgen van de toestand na het eerste behandelingstraject om daar het beleid van deel 2 op te kunnen afstemmen. We merken dat de spanning naar onze afspraak met de longarts a.s. maandag aan het toe nemen is. Ik begin een beetje te hoesten, dat zou best door het weer kunnen komen, toch? Het voelt in ieder geval anders dan voor 29 november, ten minste dat wil ik geloven. De spanning neemt toe omdat we weten dat ik nog niet genezen ben. En eigenlijk willen we alleen maar horen dat ik wél genezen ben, dat we klaar zijn en door kunnen gaan met ons leven.

Woensdag 13 maart

De eerste biertjes, na een drooglegging van een paar weken, die ik de avond ervoor heb gehad laten zich gelden deze ochtend. Maar nog steeds voel ik de energie. Ik wil 3x per week naar de sportschool, conditie opbouwen ondanks de verschrikkelijke spierpijn na de 1ste keer.

Ik begin bijna te geloven dat ik volgende week zo weer aan het werk kan. Komt goed uit want ik zou niks liever willen dan mijn wereld weer wat vergroten. Het vermoeden rijst zelfs dat ze de foto’s hebben verwisseld! Nog regelmatig word ik plots overvallen door een enorme vermoeidheid, maar ik voel me met de dag sterker worden. Ziek? Ik? Helemaal niet!

Vrijdag 15 maart, 17.15u

Een anoniem telefoontje. Het is een doodzonde om die op te nemen terwijl we zitten te eten. Als ik dat nog niet wist dan zag het het nu wel weer aan de blik van Miriam. En toch wist ik meteen dat ik dit telefoontje moest beantwoorden. ‘Hoi Twan, ik wilde jou en Miriam toch nog even bellen om je een fijn weekend te wensen met wat goed nieuws!’ Shit ja dat komt wel even goed uit, dat breekt de spanning, ‘De Radiologen hebben de CT-scan bekeken en besproken en hebben mij daar verslag van gedaan. Het aangetaste lymfestation dat het verst weg gelegen is en ons allemaal zorgen baarde is van 14mm geslonken naar 5mm dus dat is een geweldige afname, het station op de kruising van de longen eveneens van 11 naar 4 en de linkerlong van 21 naar kleiner dan 11mm’. De tumor én de uitzaaiingen zijn dus met de helft of meer verkleind én er zijn ook geen vlekken meer bijgekomen! ‘Het ziet er goed uit Twan, dit is heel goed nieuws. Je hebt nog een dosis geluk nodig maar dat, samen met de uitkomsten van nu gaan we voor goud!’. Ik ben even perplex en weet niet goed wat ik moet antwoorden of moet vragen. Ik weet ook niet meteen of ik echt blij ben of misschien ook wat teleurgesteld. Maar dat duurt niet lang! Dit is super goed nieuws! De lente komt er aan, nieuw leven is in aantocht …

Maandag 18 maart bijna 15.10, route 88

Gas erop en door met die roadtrip! De zon schijnt!